Lisy żyją zarówno w lesie, jak i w polu. W lesie lisy obierają miejsce suche najczęściej wzniesienia, zwykle piaszczyste, zarośnięte gęsto krzewami i młodnikami. W polu mają ostoję w krzakach i zaroślach lub jarach, czasem nawet w zbożu lub na gołych wzgórzach. W miejscach swoich ostoi lisy kopią rozległe nory 20÷30 m długie, często z kilkoma wlotami. Nora ma wiele bocznych korytarzy. Lisy mają zwykle kilka nor, przy czym jedna stanowi ich stałą siedzibę, a inne dają im tylko chwilowe schronienie w niebezpieczeństwie lub w czasie niepogody. Lis jest leniwy w kopaniu nor i dlatego często korzysta z nor borsuczych i króliczych. W środku nory znajduje się komora, gdzie lisy odbywają ruję i suka szczeni się. Ruja lisów ma najczęściej miejsce w pierwszej dekadzie lutego. Młode rodzą się na przełomie marca i kwietnia po 53 dniowej ciąży. W każdym miocie jest 4÷6 młodych. Laktacja trwa około miesiąca, choć młode od wieku 20 dni, zaczynają odżywiać się pokarmem stałym przynoszonym przez obu rodziców. Rozpad rodziny i dyspersja młodych zachodzi jesienią.

Pożywienie lisów jest bardzo zróżnicowane, skład pokarmu lisa odzwierciedla zasoby dostępnego pożywienia. Głównym jego pożywienie są myszy, ale zjada także żaby, jaszczurki, ryby, raki, ptaki, jaja ptasie, króliki, zające, a nawet grzyby. Nie gardzi również padliną, zjada jagody i owoce oraz ślimaki, dżdżownice i larwy chrząszczy. Lis pełni w lesie funkcje sanitarne. Spośród zwierzyny łownej chwyta bowiem przede wszystkim sztuki chore i słabe.

Lisica w okresie karmienia młodych wyrządza duże szkody wśród zdrowej zwierzyny. Lis żeruje zasadniczo w nocy. Jeżeli jednak nie spodziewa się niebezpieczeństwa, to rozpoczyna polowanie nawet już od południa, dzieje się tak zwłaszcza w zimie, ponieważ trudniej mu jest o tej porze roku, zdobyć żer. Największe szkody robią lisy w lecie, kiedy to dorosłe osobniki muszą dostarczać żeru swoim młodym.